Friday 2 March 2012

Babel tower

Μετά από πολλούς μήνες απραξίας, αδράνειας, νηφαλιότητας και βαρεμάρας, ήρθε ένα αναπάντεχα ικανοποιητικό χέσιμο να μου υπενθυμίσει ότι ακόμη αξίζει να χέζει κανείς. Εκεί που είχα χάσει κάθε ελπίδα, μια μικρή σπίθα αισιοδοξίας άστραψε στην ψυχή μου.

Όπως ξεκινάει κάθε μεγάλη ιστορία, είχα πάει να χέσω. Επειδή δεν είχα ιδιαίτερες ελπίδες, λόγω των πολυάριθμων συνεχόμενων συνηθισμένων χεσιμάτων που ρίχνω τις τελευταίες μέρες, είχα πάρει μαζί μου το κινητό μου για να παίζω κάτι να περνάω την ώρα που μάταια ξόδευα στην άλλοτε ένδοξη κατάλευκη χέστρα μου.

Για κάποιο μυστήριο λόγο, ενώ ένιωθα να κουβαλάω αρκετή ποσότητα πηχτού σκατού στα σωθικά μου, οι κουράδες αρνούνταν να κάνουν την ηρωϊκή έξοδο, χωρίς να μου έχουν αφήσει άλλη επιλογή από το να σφίγγομαι και να ξεφυσάω, σαν αποτυχημένος μποντιμπιλντεράς. Αποφάσισα να χαλαρώσω σώμα και πνεύμα παίζοντας ping pong στο κινητό. Είχα περάσει δυο πίστες και νίκησα τον Κινέζο και τον Ιταλό αντίπαλο όταν, ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση ή οποιαδήποτε χειροπιαστή ένδειξη, μια μεγάλη κουράδα πραγματοποίησε την ηρωϊκή κατάβαση στο φιλόξενο πορσελάνινο στρώμα, που χαράζει το μονοπάτι στο σκατόνερο. Ένας ηχηρός παφλασμός συνοδευόμενος από αρκετές σταγόνες  μπλουπονέρι που βρέξανε τα κωλομέρια ήταν αρκετός για να ξενερώσω. Περιμένοντας να στεγνώσει το σκατόνερο που με πιτσίλισε, συνέχισα να παίζω ping pong για να ξεχαστώ.

Για κάποιο περίεργο λόγο, όμως, είχα μια προαίσθηση πως το έργο μου δεν είχε τελειώσει. Κάτι μέσα μου σιγομουρμούριζε πως αυτός ο ένδοξος κώλος έχει πολλά να προσφέρει ακόμη. Στο κάτω κάτω, δεν πάει και πολύς καιρός από τότε που κάθε χέσιμο ήταν μια μαγική οπτασία με κινέζικα πυροτεχνήματα που σκάνε όλα μαζί και στο τέλος σχηματίζουν έναν περίτεχνο δράκο στην άκρη του ουρανού. Είχα λόγους να πιστεύω πως σήμερα ο κώλος μου θα επιβεβαιώσει την υστεροφημία του.

Δεν με απογοήτευσε. Σύντομα ένιωσα ένα μεγάλο, κυλινδρικό και συμπαγές σκατό να αδημονεί να εκτοξευτεί με φόρα στο υπερπέραν. Ένα διακριτικό γουργουρητό από το έντερο ήταν το τελευταίο σινιάλο πως οι επιβάτες έχουν πάρει θέση και το όχημα είναι έτοιμο για μια εκρηκτική αναχώρηση. Με πολύ λίγη προσπάθεια ξεκίνησε να ρέει, αργά, σταθερά, ομάλα και σχεδόν τέλεια, μια απροσδιόριστης ποσότητας μάζα σκατού. Όταν σταμάτησα, σκέφτηκα να σφιχτώ κι άλλο και να προσπαθήσω να αποβάλλω τυχόν κρεμόμενα υπολείματα. Όσο κι αν δεν ήθελα να το πιστέψω, κάθε σφίξιμο κατέληγε σε περισσότερο σκατό που έρεε αδιάκοπα μέχρι να μείνω χωρίς ανάσα. Όσες φορές και να έσπρωχνα, δεν μπορούσα να δώσω ένα τέρμα σε αυτό το ασταμάτητο ρεύμα. Παρ'όλο που κάθε φορά η ροή ήταν εμφανώς μειόμενη, πάντα υπήρχε κάτι που θα έβγαινε, σαν τελειωμένο σωληνάριο οδοντόκρεμας που όσες φορές και να σφίξεις, πάλι έστω και ελάχιστη οδοντόπαστα θα καταφέρεις να βγάλεις.

Μετά από αρκετές απόπειρες, όταν πια ένιωσα πως είχα αδειάσει, δεν παρέλειψα να βγάλω φωτογραφία το αποτέλεσμα.


Όπως συνηθίζεται μετά από ένα τέτοιο σπάνιο χέσιμο, η στοίβα των κουράδων ξεπερνούσε σε ύψος το νερό της τουαλέτας.

Επειδή ένιωθα το σκατό πηχτό όσο έχεζα, δεν έκανα καν τον κόπο να σκουπιστώ. Αποχαιρέτησα το δημιούργημα που τόσο υπομονετικά εκπόνησα, τράβηξα καζανακι και πήγα κατευθείαν στη μπανιέρα να κάνω ντουζ.

Sunday 18 September 2011

Raw material

Σήμερα προσπάθησα να προκαλέσω με τεχνητούς τρόπους ένα φαντασμαγορικό χέσιμο. Τα είχα σχεδιάσει όλα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια: ετοίμασα ένα γεύμα με το πράσινο στοιχείο να κυριαρχεί. Μαρούλι, λάχανο, φρέσκο κρεμμυδάκι και τριμμένο καρότο, συνδυασμένα με μια γενναία ποσότητα γιαουρτιού. Όλα αυτά, γαρνιρισμένα με μαιντανό και σκορδάκι, καθώς και ένα μικρό αριθμό από πολύ προσεκτικά κομμένες φέτες κρεμμυδιού. Ως επιστέγασμα, το μείγμα αυτό τοποθετήθηκε περήφανα μέσα σε αραβική πίτα και φαγώθηκε με ασυγκράτητη βουλιμία. Ευελπιστούσα με την συγκεκριμένη διατροφική τακτική να προκαλέσω ταραχή στο παχύ μου έντερο.

Δεν είχαν περάσει 3 ώρες από την ώρα του βραδινού μου, όταν άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα αποτελέσματα. Ένιωσα μια μεγάλη μάζα στο εσωτερικό του οργανισμού μου, να μετακινείται βίαια σε κάθετη κατεύθυνση, σα λεπίδα λαιμητόμου που αφήνεται ελεύθερη να κυλίσει στο μονοπάτι που την κατευθύνει στο στόχο της. Ο κώλος μου έτσουζε. Ήλπιζα, ότι αυτό το χέσιμο θα είναι τόσο ορμητικό που θα συμπαρασύρει κάθε ξεχασμένο κομμάτι ξεραμένου σκατού που αναπαύτηκε στις άγνωστες πτυχές του εντέρου μου.

Δεν πήγα, όμως, αμέσως στην τουαλέτα. Ένας αφοδευτής της δικής μου κλάσης γνωρίζει ότι πρέπει να αφήσεις τη διαδικασία της ωρίμανσης να τελειώσει το έργο της. Οι πρώτες ενδείξεις είναι σχεδόν πάντα παραπλανητικές. Δε σου λένε ότι πρέπει να χέσεις επιτόπου, αλλά σε ενημερώνουν ότι πρέπει εντός ολίγου χρονικού περιθωρίου να έχεις τη χέστρα προσβάσιμη. Με δυο λόγια, σε θέτουν σε ενός λεπτού ετοιμότητα.

Μετά από 5 λεπτά, ένιωσα τον εσωτερικό μου επισκέπτη να χτυπάει την πόρτα της εξόδου. "Φίλε μου", σκέφτηκα, "καταχράστηκες τη φιλοξενία που σου προσέφερα στη γλυκιά θαλπωρή του σκατεντέρου μου. Ήρθε η ώρα να αποχωρήσεις". Με επιδέξιες και αστραπιαίες κινήσεις άρπαξα το κινητό μου από το κομοδίνο και βρέθηκα καθισμένος στη χέστρα μέχρι να πεις κύμινο.

Συνειδητοποίησα ότι το smartphone μου ήταν offline, επομένως δε μπορούσα να παίξω το αγαπημένο μου online παιχνίδι όσο θα χέζω. Οι σκέψεις αυτές διαπερνούσαν το μυαλό μου τη στιγμή που η πίεση που δεχόταν η κωλοτρυπίδα μου, για να ανοίξει το δρόμο στο χείμαρο που απαιτούσε διέξοδο, είχε κορυφωθεί. Όντας μη διατεθειμένος να χέσω χωρίς να παίζω στο κινητό, κατέβαλα υπεράνθρωπες προσπάθειες να σφίξω τον κώλο μου και να κρατήσω μέσα τις κουράδες. Όσο προσπαθούσα να μπω online, το παραμικρό δευτερόλεπτο έκανε τη διαφορά. Ένιωθα ολοένα και περισσότερα τμήματα κοπράνων να έρχονται με φόρα και να επικάθονται στην ήδη διογκωμένη συστοιχία σκατού. Τα πάντα κρέμονταν σε μια κλωστή. Ένα ακόμη γραμμάριο και θα έσπαγε τις αντιστάσεις της κωλοτρυπίδας μου. Φαντασιώμουν την κατάσταση που επικρατούσε μέσα μου σαν τα πιτσιρίκια που παίζουν μακριά γαιδούρα, και ενώ έχουν αντέξει το χοντρό της τάξης, έρχεται η πιο αδύνατη κοπελίτσα και, σαν την τελευταία σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι, σπάει την αντίσταση που τόσο σθενάρα προβάλλει η αντίπαλη ομάδα.

Μέχρι να επεξεργαστώ αυτές τις σκέψεις, παρατήρησα ότι ήμουν ήδη online. Ελεύθερος πια, έκατσα στη χέστρα και αφέθηκα ελεύθερος. Το τι ακολούθησε μπορεί να περιγραφεί μόνο με ένα ζωντανό παράδειγμα: το σκατό έρρεε ασυγκράτητο, όπως χιλιάδες περιστέρια στοιβαγμένα στο φορτηγό μεταφοράς, που ανυπόμονα και νευρικά περιμένουν κάποιος να κάνει το λάθος και να ανοίξει την πορτούλα, και να βρουν ευκαιρία να ξεχυθούν ελεύθερα στους ουρανούς. Η θέληση των σκατών για ελευθερία έκανε κάθε μόριο κοπράνων να κινείται με εξωπραγματική ταχύτητα, όπως ένα ηλεκτρόνιο που κινείται στις σύραγγες του 20 χιλιομέτρων μακρύ επιταχυντή ηλεκτρονίων της Γενεύης. Μια ακατανίκητη έλξη ωθούσε τα πάντα στο σύντομο ταξίδι μέσω της κωλοτρυπίδειας πύλης προς το άγνωστο και εχθρικό περιβάλλον της αποχέτευσης. Ένιωσα θλίψη και συμπόνοια για την τραγική κατάληξη της κουράδας που με τόση προσπάθεια δημιούργησα. Γρήγορα όμως αντιλήφθηκα ότι αυτή η κουράδα αφήνει βαριά κληρονομιά, και χώρο για κάτι καλύτερο στο μέλλον. Ήταν ζήτημα τιμής και πίστης να μη την απογοητεύσω.

Αφού την αποχαιρέτησα με τις τιμές που τις αξίζουν, τράβηξα καζανάκι και πήγα κατευθείαν για μπάνιο.

Monday 5 September 2011

Back to base

Τις καλοκαιρινές μου διακοπές σημάδεψε ένα εκπληκτικό και ανεπανάληπτο χέσιμο που είχα πολύ καιρό να νιώσω. Γεγονός είναι ότι ανυπομονούσα να γευτώ λίγο Ελληνικό φαγητό μόνο και μόνο για τη χαρά του χεσίματος. Είναι αλήθεια ότι η διατροφή που ακολουθούμε είναι εξαιρετική και δημιουργεί τις ιδανικές συνθήκες: λάδι, σαλάτα, κρέας, τυρί και φραπές για επιδόρπιο. Είναι τουλάχιστον αφελής όποιος πιστεύει ότι μετά από ένα τέτοιο μεσημεριανό δε θα χέσει ογκόλιθους. Πόσο μάλλον όταν ένα τέτοιο μεσημεριανό διαδέχεται δυο σουβλάκια σε πίτα.

Θα είμαι σύντομος. Έχει περάσει αρκετός καιρός και οι αναμνήσεις έχουν ξεθωριάσει. Αλλά θυμάμαι πολύ έντονα αυτή την ικανοποίηση ότι το χέσιμο πληρούσε τις αυστηρές προδιαγραφές που έχω θέσει για μια άνω του μετρίου αφόδευση. Είχα πάει για λίγες μέρες σε ένα νησί. Λόγω της αλλαγής του κλίματος, προερχόμενος από χώρα του εξωτερικού, με έπιασε δυσκοιλιότητα και δε μπορούσα να ενεργηθώ. Εντελώς ξαφνικά, ένιωσα την επιθυμία να πάω στην τουαλέτα. Περίμενα ότι μετά από τόσες μέρες θα ζοριζόμουν, θα ένιωθα δυσφορία καθισμένος στη χέστρα περιμένοντας ένα απίστευτης διαμέτρου κομμάτι σκατού να αδημονεί να διασχίσει την κωλοτρυπίδα μου και να εγκαταλείψει τον κώλο μου. Στο μυαλό μου περνούσαν εικόνες από αποτυχημένα χεσίματα προσπαθόντας να χέσω στους 36 βαθμούς κελσίου, κλειδωμένος σε μια τουαλέτα ένα επί ένα, να ιδροκοπάω από την προσπάθεια και το ζόρι να βγάλω σκατά. Ως εκ τούτου ήμουν αρνητικά προκατειλημμένος στην ιδέα ενός χεσίματος σε παρόμοιες συνθήκες.

Έκανα λάθος. Δεν είχε περάσει μισό δευτερόλεπτο από την επαφή κώλου-χέστρας (το λεγόμενο touch-down) και στο σκατό απλά ξεκίνησε να ρέει χωρίς σταματημό, χωρίς να νιώθω κάποιον ιδιαίτερο πόνο, όπως θα περίμενε κανείς μετά από τόσες μέρες χωρίς χέσιμο. Η κουράδα απλά κυλούσε χωρίς να μπορώ να αντιληφθώ το πάχος και το μέγεθος της. Σε κάποια στιγμή μου τελείωσε η αναπνοή και σταμάτησα να σπρώχνω. Τότε σκέφτηκα να την κόψω, μα προς μεγάλη μου έκπληξη, η κουράδα ήταν τόσο χοντρή που όσο και να έσφιγγα τον κώλο μου δε μπορούσα να την κομματιάσω. "Δε βαριέσαι", είπα, "προφανώς είναι της κατηγορίας

.

Απλά πήρα μια βαθιά ανάσα και συνέχισα να σπρώχνω. Η κουράδα βγήκε τόσο ομαλά και μονοκόμματα που νόμιζα πως επρόκειτο για ένα μικρό, κοινό και συνηθισμένο σκατουλάκι που εμπίπτει στην κατηγορία του μέσου όρου. Έσφαλα. Η κουράδα, μονοκόμματη, να επαναλάβω, εκτεινόταν από τον πάτο μέχρι λίγο πιο πάνω από την επιφάνεια του νερού. Ήταν τεράστια. Ατόφια. Μοναδική και πανέμορφη. Τράβηξα καζανάκι ελπίζοντας να μη βουλώσει η χέστρα. Δε σκουπίστηκα καν. Μπήκα κατευθείαν στο ντους. 

Λαχτάρισε ο κώλος Ελληνική χέστρα.

Thursday 14 July 2011

Σκατά διασκέδαση

Ώρες-ώρες είμαι περήφανος για την προσύλωση και αποφαστιστικότητα που επιδεικνύω όταν χέζω. Δεν αφήνω τίποτα να διαταράξει την διαδικασία, όσο εναντίον μου και να είναι οι εξωτερικοί παράγοντες. Τίποτα δε μπορεί να με λυγίσει όταν χέζω. Η καθήλωση μου στη λεκάνη είναι μια άτυπη δέσμευση με τον εαυτό μου. Ό,τι και να γίνει, θα χέσω.

Ένας καθηγητής μας στο πανεπιστήμιο μας μιλούσε, θυμάμαι, για τους Ινδούς προγραμματιστές. Μέσα στη λαίλαπα της ζέστης, της βρωμιάς και του ασταμάτητου θορύβου που επικρατεί στον τόπο τους, κάθονται αφιερωμένοι και πλήρως συγκεντρωμένοι μπροστά από τον υπολογιστή και προγραμματίζουν μανιωδώς, δίχως να επιτρέψουν σε τίποτα να τους αποσπάσει. Δε πα να ρίχνουν βόμβες οι πακιστανοί στο παραδίπλα τετράγωνο, δε πα να περνάει η πομπή του μαχαραγιά έξω από την αυλή σου και να σου τσαλαπατάει το φρεσκοφυτεμμένο μαϊντανό; Τίποτα δεν έχει σημασία για τον ινδό. Ο ινδός θα προγραμματίσει.

Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να λειτουργεί και ο καλός χέστης. Όταν η κουράδα χτυπά το καμπανάκι της μεγάλης εξόδου, ο χέστης θα χέσει, ανεξάρτητα από την αντιξοότητα των επικρατούντων περιβαλλοντικών συνθηκών.

Να μη τα πολυλογώ, μετά από ένα χορταστικό δείπνο με την παρέα, Σάββατο βράδυ, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την βραδιά μας με ένα ποτό στο πιο πολυσύχναστο και βρώμικο νυχτερινό μαγαζί της περιοχής. Η αλήθεια είναι ότι ανυπομονούσα να πατήσω το πόδι μου εκεί πέρα. Όχι τόσο για τις αμέτρητες τσουλίτσες που με υπερηφάνεια επιδείκνυαν τις τουρλωτές κωλάρες τους all over the place, όσο για τις μεγάλες και πολύ βολικές τουαλέτες που διαθέτει ο χώρος. Γιατί χεζόμουν απίστευτα. Ο περίπατος μετά το δείπνο ήταν ό,τι πρέπει για να κυλίσει αρμονικά η διαδικασία της πέψης, ίσα-ίσα για να καταλήξει στη δημιουργία μιας μεγαλοπρεπής και τέλεια διαμορφωμένης κουράδας, που φούσκωνε ικανοποιητικά την κοιλιά μου και αδημονούσε να καταλήξει στο βόθρο. Εκεί που ανήκει.

Μπήκα μέσα και ενημέρωσα την παρέα ότι πάω τουαλέτα. Ηξερα από πριν τις συνθήκες που επικρατούν στις τουαλέτες του μαγαζιού Σάββατο βράδυ. Μεθυσμένοι και παρακμιακοί  Άγγλοι να κατουράν όρθιοι στα ουρητήρια κρατώντας τη μπύρα στο ένα χέρι και τον πούτσο στο άλλο, ενίοτε κατουρόντας κατά λάθος μέσα στο ποτήρι της μπύρας, χωρίς να το παίρνουν χαμπάρι. Διάφοροι άλλοι να παίζουν μπουνιές δίπλα στον καθρέφτη, άλλοι παραδίπλα να ουρλιάζουν και να χαμογελάνε με διάφορα ξεπεσμένα αστεία για πούτσες, αρχίδια και μουνιά με σύφιλη, ενώ ο καημένος Ινδός καθαριστής απομακρύνει από το πάτωμα τα ξεράτα της προηγούμενης φουρνιάς βαρβάρων που επισκέφτηκαν τις εγκαταστάσεις υγιεινής.

Δε με ένοιαζε όμως. Είχα μια αποστολή να εκτελέσω. Άνοιξα την πόρτα σε ένα θάλαμο και περίμενα μέχρι ο τύπος που ήταν ήδη μέσα να ρουφήξει την κόκα του. Όταν τελείωσε, κλείδωσα γρήγορα και κατέβασα το παντελόνι μου. Έκατσα κάτω και έσφιξα την κουράδα μου απλά και μόνο για να πάρω το κινητό στο χέρι και να φορτώσει το angry birds. Όταν πλέον ξεκίνησε το παιχνίδι μπορούσα να απελευθερώσω την οργή του Θορ. Οι προσωπικές μου παρατηρήσεις που καταγράφω σε κάθε χέσιμο δείχνουν ότι όποτε παίζω ένα παιχνίδι στο  κινητό όσο χέζω, χαλαρώνω πολύ περισσότερο και οι πιθανότητες να βγάλω μονοκόμματο σκατό μεγιστοποιούνται. Η κουράδα κυλούσε χωρίς καν να το αντιληφθώ. Τόσο ομαλά, τόσο ήσυχα, σαν όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος να βρήκαν ένα μοναδικό σημείο ισορροπίας και σταθερότητας. Ο χαμός που επικρατούσε έξω από τους υποανάπτυκτους Άγγλους δεν μου επέτρεψε να ακούσω το πλαφ της κουράδας όπως έπεφτε στο νερό. Ωστόσο η ανακούφιση που ένιωθα ήταν το καλύτερο σημάδι ότι όχι μόνο η κουράδα έφτασε στον προορισμό της, αλλά πήρε ταξί για σπίτι, έφτασε, έβγαλε τα ρούχα από τη βαλίτσα και βολεύτηκε στον καναπέ. Το σκούπισμα ήταν ακόμη πιο αρμονικό, με δυο σκουπίσματα να είναι ικανά να αφήσουν τον κώλο μου πιο καθαρό ακόμη και πριν το χέσιμο. Τράβηξα καζανάκι, πήρα μια βαθιά ανάσα και βγήκα στην πολύβουη, ταραχώδη μα τόσο ζωντανή τουαλέτα. 

Saturday 25 June 2011

Pending interrupt

Απορώ γιατί δε το έχω γράψει ακόμα. Απορώ γιατί δεν το έχω πει σε κανέναν. Υπήρξε μόνο ένας μάρτυρας σε αυτό το περιστάτικο, μα ξέρω πως η μνήμη του δεν είναι αρκετά εξασκημένη και σίγουρα δε θα το θυμάται μετά από λίγα χρόνια. Ήταν θέλημα Θεού να ανασύρω αυτή την ξεχασμένη ιστορία από τη μνήμη μου, ώστε να την καταγράψω στα απέραντα κατάστιχα του Διαδικτύου. Εδώ ξέρω ότι είναι ασφαλής. Εδώ πέρα, γνωρίζω ότι ακόμα κι αν διαγράψω την ανάρτηση, θα παραμείνει αποθηκευμένη στην cache του Google. Εδώ τίποτα δε χάνεται. Όλα κάνουν τον κύκλο τους και επιστρέφουν πάλι πίσω στον προορισμό τους. Ακόμα κι αν διασπαστεί σε εκατοντάδες μικρά κομμάτια, η μικροδυναμική του συστήματος θα φροντίσει ώστε αργά η γρήγορα, η πληροφορία να ανασυντεθεί και, με κάποιο μαγικό τρόπο, όλα θα μπούνε στη θέση της. Μόνο το Internet εμπιστεύομαι. Τίποτα άλλο.

Η ανάμνηση αυτή με πάει χρόνια πίσω. Όντας φοιτητής ακόμη, έπινα το καφεδάκι μου με τον καρδιακό μου φίλο. Ήτανε freddo μέτριος και στη συγκεκριμένη καφετέρια,τω καιρώ εκείνω, συνηθίζοτανε να προσφέρουν ως συνοδευτικό ένα μικρό κίτρινο ζελοειδές, παχύρευστο και εντελώς απογοητευτικό γλύκισμα μέσα σε ένα ποτήρι σφηνάκι. Η ποσότητα του,συν τοις άλλοις, ήταν τέτοιας τάξης μεγέθους που σε έκανε να αναρωτιέσαι αν ο ιδιοκτήτης μαζεύει υπομονετικά τα μόρια από τα κίτρινα υπολλείματα, πριν πλύνει τα ποτήρια, και περνάει τα βράδια του συγκολλόντας τα μέχρι να ξανασχηματιστεί αυτή η κίτρινη αποκρουστική ουσία. Παρ'όλ'αυτά, αποφάσισα να το φάω. 

Πριν προλάβω καν να αφήσω το ποτήρι κάτω, ένιωσα μια τρομακτική σουβλιά να διαπερνά το στομάχι μου. Ο πόνος ήταν τόσο ξαφνικός που με ανάγκασε να έρθω σε όρθια θέση και να γουρλώσω τα μάτια μου. Ο κολλητός μου με μάτια όλο απορία με ρώτησε τι έχω και ήδη πριν προλάβω να του απαντήσω είχα επεξργαστεί όλα τα πιθανά σενάρια, καταλήγοντας στο ότι ήταν απλά αέρια που προωθούνται προς τα κάτω διαμερίσματα ελαφρώς βίαια. "Τίποτα, εντάξει είμαι", απάντησα και προσπάθησα να κάτσω πάλι στην καρέκλα. Αμ δε! Ο πόνος δεν έλεγε να φύγει. Αντίθετα, δυνάμωνε με αστραπιαίους ρυθμούς. Η αρχική μου εκτίμηση ήταν λάθος. Εδώ δεν πρόκειται για μια αθώα κλανιά καθημερινής ρουτίνας. Αυτή τη φορά είχα να κάνω με ένα λυσσασμένο δαίμονα που ξέσκιζε σαδιστικά τα σωθικά μου, ορκισμένος να επιφέρει ανεπανόρθωτη καταστροφή και να αλλάξει μια για πάντα τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμουν τον κόσμο γύρω μου. 

Εις μάτην κατέβαλα όλες τις ανθρωπίνες δυνατές προσπάθειες να το παλαίψω, να το αγνοήσω, σα να ήταν ένα από αυτά τα δυσβάσταχτα γεγονότα που συμβαίνουν τόσο ξαφνικά και το μυαλό σου είναι ανίκανο να αποδεχτεί. Ο φίλος μου κατάλαβε τη δυσφορία μου και μου είπε "πάμε να φύγουμε, δε σε βλέπω καλά". Συμφώνησα. Προχωρόντας προς το σπίτι μου, στα μισά της διαδρομής, εντελώς ξαφνικά και αναπάντεχα, ένιωσα όλα τα σκατά που είχα στο έντερο μου να έχουν μετατοπιστεί ακριβώς 1 χιλιοστό μακρυά από την κωλοτρυπίδα μου. Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι πρέπει να χέσω. Στα επόμενα 10 μέτρα όμως,  άλλη μια διόλου ευκαταφρόνητη ποσότητα σκατού ήρθε να προστεθεί στην πρώτη δόση, προσθέτοντας επιπλέον βάρος στους ώμους του ήδη επιβεβαρυμένου σφιγκτήρα μου, που σαν ένας άλλος Άτλαντας, πάλαιυε με νύχια και με δόντια να συγκρατήσει το βάρος της καταστροφή που επρόκειτο να λάβει χώρα. "Κόψιμο", αναφώνησα κοιτώντας τον κολλητό μου.  "Κόψιμο είναι. Και τώρα καταλαβαίνω γιατί το λένε κόψιμο. Τρέχω να χέσω, θα αφήσω την πόρτα ανοιχτή. Μπες και άραξε στον καναπέ." Αυτές ήταν οι τελευταίες κουβέντες μου. Μετά έτρεξα. Έτρεξα σαν τον Forest Gump. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ήθελα να χέσω ακόμη και πάνω μου, μήπως και γλυτώσω από αυτό το μαρτύριο. Ήθελα να τα βγάλω όλα, να ξορκίσω τα κακά πνεύματα που είχαν στοιχειώσει τον κώλο μου και με αμείωτη ένταση μαστίγωναν αλύπητα την κωλοτρυπίδα μου, προσδοκόντας να λυγίσει και να τους ανοίξει το δρόμο προς τη Γη της Επαγγελίας. Αυτός ο κώλος, ωστόσο, δε σκόπευε να παραιτηθεί τόσο εύκολα. Ο κώλος γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτός είναι το αφεντικό. Αυτός κάνει κουμάντο στην πόρτα. Όταν πει "δε βγαίνεις", σημαίνει ότι απλά δε βγαίνεις. Αυτός ο κώλος έχει δαμάσει πολύ χειρότερες κουράδες. Κουράδες σκληρές, κουράδες πράσινες, κουράδες με κομματάκια από φουντούκια που δεν πρόλαβαν να λιώσουν απο τα οξέα του στομάχου, και προ παντός, κουράδες μεγάλες. Αυτός ο κώλος έχει έντονη αίσθηση ευθύνης και υψηλό φρόνημα. Δεν έχει εγκαταλείψει ποτέ τη μάχη και πάντα βγήκε νικητής. Όχι, αυτός ο κώλος δε θα κολώσει. 

Ώσπου να τελειώσει αυτή η εσωτερική διαμάχη είχα φτάσει σπίτι. Εντελώς μηχανικά, ξεκλείδωσα την πόρτα και έτρεξα στην τουαλέτα, πετώντας, στη διάρκεια της σύντομης αυτής πορείας, το μπουφάν μου στον καναπέ. Το καπάκι ήταν ήδη κατεβασμένο. Δε χρειαζόταν να κάνω τίποτα. Απλά έκατσα. 

Ένας γιγαντιαίος χείμαρος γνήσιας τσίρλας άρχισε να ρέει από τον πρωκτό μου, αφήνοντας με παντελώς έκπληκτο και ανήμπορο να αντιδράσω και να αναλύσω τα αίτια. Τα βογγητά μου επισκίαζαν τον ήχο των ευκοιλίων που βομβάρδιζαν το λιγοστό νερό της χέστρας και των κλανιών που προωθούσαν ακόμα περισσότερο σκατό από τον κώλο μου. Συνηδειτοποίησα ότι πλέον δεν το ελέγχω το χέσιμο, αλλά αμμαχητί του έχω παραδώσει τα σκήπτρα και το πηδάλιο. Δεν είχε νόημα να αντιστέκομαι.Η τσίρλα δε θα σταματούσε εάν δεν ολοκλήρωνε το καταστραφικό της έργο που με τόση μαεστρία είχε συρράψει από την πρώτη κιόλας γουλιά κάφε. Έσκυψα ταπεινά μπροστά, άδειασα το μυαλό μου και παρέμεινα σε εκείνη τη στάση μέχρι να σταματήσω να χέζω. Όταν κάποτε τελείωσα, ήμουν τόσο αηδιασμένος που αντί να σκουπιστώ μπήκα κατευθείαν για μπάνιο. Μπορούσα πλέον άφοβα να απολαύσω ένα ντουζάκι.

Friday 24 June 2011

Three birds, one shot

Τα χεσίματα μου τελευταία καταντούν πολύ βαρετά. Τόσο βαρετά που προσπαθώ να διερευνήσω τα βαθύτερα αίτια. Ίσως είναι η διατροφή μου. Έχω αρχίσει να τρώω ελαφρά και λιτά, χωρίς πολλά λίπη και αλάτι. Όπως είναι απόλυτα φυσιολογικό, αυτό αντικατοπτρίζεται και στο τακτικότατο βραδυνό μου χέσιμο. Οι κουράδες μου είναι πιο βαρετές από το να κοιτάς παλμογράφο ασθενή σε κόμα. Κάθε μέρα το ίδιο μέγεθος, ίδια υφή, πυκνότητα και ποσότητα. Για καλή μου τύχη, ο βροχερός και κρύος καιρός που επικρατεί στην περιοχή ήρθε να ταράξει τα νερά και να εκτοξεύσει την ποιότητα του χεσίματος, έστω και προσωρινά.

Από το πρωί το αισθανόμουν. Σήμερα δε θα είναι καλά τα πράματα. Το πρώτο πράμα που έκανα με το που άνοιξα τα μάτια μου ήταν να αμολήσω μια περιποιημένη κλανιά που τόσο καρτερικά όλη τη νύχτα περίμενε στο έντερο μου, μέχρι να της δώσω την άδεια να βρει το δρόμο της εξόδου. Ήταν τόσο δυνατή που ένιωσα τις σούστες του στρώματος να δονούνται. Ομολογώ ότι καιρό είχα να νιώσω τόσο περήφανος για τον εαυτό μου. Η μυρωδιά ήταν κάτι που δεν είχα ξαναμυρίσει ποτέ. Ήταν κάτι που μύριζε σα μουχλιασμένο λουκάνικο που ψήθηκε στη σχάρα, αλλά με καμμένα λάστιχα αντί για κάρβουνα. Μια μυρωδιά τόσο ζωντανή και αποκρουστική που ευχόμουν να μπορούσα να την εγκλωβίσω σε κάποια συσκευή και να την κλωνοποιήσω για να την έχω πάντα διαθέσιμη. Ο ήχος, δε, ήταν ακέραιος, δυνατός και με σταθερό ρυθμό. "Εξαιρετικά", σκέφτηκα, "ίσως μετά από αρκετό καιρό γεννούνται οι προυποθέσεις για ένα αξιομνημόνευτο χέσιμο".

Η αμέσως επόμενη κίνηση ήταν το πατροπαράδοτο πρωινό καφεδάκι. Κατεβαίνω στην κουζίνα, φτιάχνω καφέ και ανεβαίνω πάλι πίσω στο δωμάτιο μου να τον πιώ. Στα μισά της κούπας ένιωθα πιέση στο στομάχι. Η κλασσική πίεση που νιώθεις όταν το τελευταίο χέσιμο δε σε ικανοποίησε και ευχαρίστως θα έχεζες πάλι, εάν παρουσιαζόταν η κατάλληλη ευκαιρία. Παρά το γεγονός ότι τα μέχρι τώρα συμπτώματα προμήνυαν ένα πολλά υποσχόμενο μισάωρο στην φιλόξενη χέστρα μου, προτίμησα να ακολουθήσω την παλιά και δοκιμασμένη τακτική της ωρίμανσης. Ναι, σήμερα ήμουν αποφασισμένος για ένα χέσιμο με συγκινήσεις.

Ντύθηκα και πήγα στη δουλειά. Εκεί ήπια ακόμη έναν καφέ. "The more the better", είπα από μέσα μου. Εξάλλου αυτό το νεροζούμι που πίνω εκεί μόνο χειρότερα μπορεί να κάνει τα πράματα. Ίσως πυροδοτήσει μια από εκείνες τις μαγικές διεργασίες στο πεπτικό μου σύστημα, που καταλήγουν πάντα σε μια πανηγυρική αφόδευση. Έκανα ό,τι μπορούσα για να διευκολύνω τα πράματα και τον ήπια μονορούφι. Όταν πλέον έφτασε η ώρα του μεσημεριανού κατέβηκα στο εστιατόριο. Έφαγα. Και γύρισα πίσω.

Στο μεταξύ ο καιρός έιχε χαλάσει. Η θερμοκρασία είχε πέσει αισθητά και ένα μικρό αεράκι σηκώθηκε, ενώ παράλληλα συνέφιασε. Σε λίγη ώρα ξεκίνησα να φταρνίζομαι. Το στομάχι μου άρχισε να πονάει και πήγα στην τουαλέτα. Τα βήματα από το γραφείο ως την τουαλέτα ήταν ό,τι πιο βασανιστικό μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους. Για άλλη μια φορά ένιωθα τον όγκο των σκατών να πιέζει και να προσπαθεί να βρει την έξοδο, σαν μια ολόκληρη λεγεώνα που με μανία κοπανάει τον πολιορκητικό κριό στις τεράστιες σιδερένιες πόρτες του κάστρου. Έπρεπε να κρατηθώ για λίγα δευτερόλεπτα ακόμη. Η πόρτα της τουαλέτας ήταν κοντά. Με την αδρεναλίνη μου στα ύψη και με επιδέξιες κινήσεις που μόνο ένα πλάσμα σε καταστάσεις ύψιστης ανάγκης μπορεί να εκτελέσει μηχανικά, μπήκα στη χέστρα, έλυσα ζώνη, κατέβασα φερμουάρ, παντελόνι, βρακί και πήρα τη θέση μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα και με όλη μου τη δυναμή σφίχτηκα. Ένας χείμαρος τσίρλας απελευθερώθηκε σε δευτερόλεπτα με μία και μόνο ριπή. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα να καταλάβω πόσο έχεσα, τι έχεσα και τι ήταν αυτό που έχεσα. Ήταν σίγουρα ευκοίλια με μερικά συμπαγή κομμάτια σκατού προς το τέλος. Δε με ένοιαζε όμως. Ανακουφίστηκα. Η κάθαρση επήλθε. Σκουπίστηκα γρήγορα-γρήγορα και σηκώθηκα ρίχνοντας μια ματιά στη λεκάνη: όλα ήταν καφέ. Από το νερό μέχρι το καπάκι. Αδέσποτες πιτσιλιές τσίρλας διακοσμούσαν το μονόνοτο λευκό φόντο δίνοντας μια περίεργη ζεστασιά στο περίεργο ετούτο λευκό αντικείμενο. Κατούρησα όπως ήμουν όρθιος προσπαθώντας το κάτουρο μου να παρασύρει τις βρωμιές. Τράβηξα καζανάκι, ντύθηκα και πήγα να πλύνω τα χέρια μου, περήφανος για το κατόρθωμα μου.